امامت ابراهیم (قرآن)یکی از مقامات حضرت ابراهیم علیه‌السلام که در آن آیات قرآن به آن اشاره شده، مقام امامت است. ۱ - امامی هدایتگرابراهيم علیه‌السلام، پيشوايى هدایتگر به فرمان خدا: «قُلْنَا يَا نَارُ كُونِي بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَى إِبْرَاهِيمَ • وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا ....؛سرانجام او را به آتش افكندند؛ ولى ما گفتيم: اى آتش! بر ابراهيم سرد و سالم باش. و آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما، مردم را هدايت مى‌كردند....» ۲ - امامت در نسل حضرت ابراهیماستمرار امامت در نسل ابراهيم علیه‌السلام: «وَجَعَلَهَا كَلِمَةً بَاقِيَةً فِي عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ؛او كلمه توحید را كلمه پاينده‌اى در نسلهاى بعد از خود قرار داد، شايد به سوى خدا بازگردند.» طبق روايت منقول از امام صادق علیه‌السلام مقصود از «كلمه»، امامت است. ۳ - امامت بعد از توفیق در امتحانامامت ابراهيم علیه‌السلام، پس از توفیق در امتحان‌های الهی: «وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا ...؛و ياد كنيد هنگامى كه پروردگار ابراهيم، او را با دستوراتى آزمود؛ و او به طور كامل از عهده آنها برآمد. خداوند به او فرمود: من تو را امام و پيشواى مردم قرار دادم. ....» ۴ - پانویس۵ - منبعمرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۲، ص۹۰، برگرفته از مقاله «مقامات ابراهیم علیه‌السلام (امامت)». |